outreach en kotido
Door: Denise en Adriaan
Blijf op de hoogte en volg Adriaan
20 Februari 2017 | Oeganda, Soroti
Woensdag 15 Februari 2017,
Yes! Ik(Denise) ben weer beter dus ik kan vandaag mee op onze 2e outreach. Ik was erg nerveus, ik wist van verhalen wat ik kon verwachten maar toch was het even spannend. We moesten er maar een klein half uurtje voor te rijden dus dit viel gelukkig mee. Van tevoren de dozen medicijnen gehaald en gaan!! We hielden het in een sloppenwijk. Maar we kwamen bij een school en een kerk aan waar we onze ‘dokterspost’ gingen opbouwen dus veel van de wijk kregen we niet mee. Er werden tafels, stoelen en tenten geregeld zodat we ook een beetje schaduw hadden. Hoe zag het eruit: Bij de kerk konden mensen zich registreren, hierna mochten ze in de rij om bloeddruk op te meten. Dit is wat Adriaan veel heeft gedaan vandaag! Daarna was er weer een rij voor een spreekuur(tje) bij de dokter, daaruit kwam of ze zich moesten melden bij het lab om te prikken voor malaria of dat ze gelijk door mochten naar de apotheek. Ik was o.a. daar te vinden. We hadden mini enveloppen die we vulden met medicatie, naam erop schreven en hoe vaak/hoe veel ze op een dag moesten nemen. Hierdoor ben ik veel met verpleegkundige in contact gekomen, wat erg leuk was. Maar de volgende keer zou ik me meer willen richten op de taken waarbij je in contact komt met de mensen die het nodig hebben dat je er bent. Omdat we bij een school waren hebben we medicatie gehaald waarbij ieder kind 1 pilletje kreeg om wormen in hun buik weg te halen. Dit heb ik samen met Jannette bij alle 1200 kinderen langs gebracht. Dit was fantastisch! Ze gingen voor ons zingen en dansen en waren ons erg dankbaar, dit gaf mij een goed gevoel. Vaak begint 1 kind met het aanraken van je hand, daarna sta je met honderden handjes om je heen want iedereen wil je hand even vast hebben gehouden. Er waren 2 meiden van de school die een speciaal briefje voor me hadden geschreven waarop stond of ik een vriendin voor hun wilden zijn en dat ze van me houden. Dit zijn mooie momenten maar vond het ook erg lastig. Ze willen graag vriendinnen zijn in de hoop dat ik wat voor ze kan doen en dat het goed met ze blijft gaan. Maar helaas kunnen we niet alles oplossen. Ik had verwacht dat ik het erg lastig zou vinden om kinderen te zien die haast niets zouden hebben, maar doordat zei zo blij zijn met de komst van ons voel je hun verdriet haast niet, ze weten niet beter. Maar het valt niet goed te praten dat kinderen op deze manier hoe ik het hier zie moeten leven.
Eind van de middag hebben we alles opgeruimd, zijn we weer naar Salem gegaan en hebben we pasta gegeten. Koffers weer vullen want morgen gaan we naar Kotido.
Donderdag 16 Februari 2017,
Vlug ontbijten want om 8 uur vertrekken we naar Kotido. Dit ligt dieper in Oeganda, hoe langer we onderweg waren hoe slechter de weg. Ook werd de groene natuur steeds minder. Er kwam steeds meer zand en cactussen, af en toe een struik en bomen die tegen de hitte kunnen. Er zijn hier haast geen huizen maar om de zoveel kilometer zelf gemaakte hutjes. Veel mensen zagen we nog niet. Na een paar uur rijden kwamen aan (toch nog een soort stadje). Had ik niet verwacht na wat ik de afgelopen uren had gezien. We moesten hier in een restauran(tje) eten. Hier had ik (Denise)erg moeite mee aan het begin. Het stonk, er waren veel vliegen en je had hier eten waarvan je niet goed wist of het goed gaar was. Ik at dus alleen rijst met een beetje jus. Na alles wat ik hier had gezien begon de hoop op een goed guesthouse af te nemen. Ik verwachte een matras op de grond en een gezamenlijk gat waar we onze behoefte moesten doen. Maar wauw! We kregen allemaal een schattig rond huisje met riet dakje. Goed bed met een gewone wc en douch, top! Lekker douche en dan gaan slapen want morgen hebben we onze 3e outreach.
Yes! Ik(Denise) ben weer beter dus ik kan vandaag mee op onze 2e outreach. Ik was erg nerveus, ik wist van verhalen wat ik kon verwachten maar toch was het even spannend. We moesten er maar een klein half uurtje voor te rijden dus dit viel gelukkig mee. Van tevoren de dozen medicijnen gehaald en gaan!! We hielden het in een sloppenwijk. Maar we kwamen bij een school en een kerk aan waar we onze ‘dokterspost’ gingen opbouwen dus veel van de wijk kregen we niet mee. Er werden tafels, stoelen en tenten geregeld zodat we ook een beetje schaduw hadden. Hoe zag het eruit: Bij de kerk konden mensen zich registreren, hierna mochten ze in de rij om bloeddruk op te meten. Dit is wat Adriaan veel heeft gedaan vandaag! Daarna was er weer een rij voor een spreekuur(tje) bij de dokter, daaruit kwam of ze zich moesten melden bij het lab om te prikken voor malaria of dat ze gelijk door mochten naar de apotheek. Ik was o.a. daar te vinden. We hadden mini enveloppen die we vulden met medicatie, naam erop schreven en hoe vaak/hoe veel ze op een dag moesten nemen. Hierdoor ben ik veel met verpleegkundige in contact gekomen, wat erg leuk was. Maar de volgende keer zou ik me meer willen richten op de taken waarbij je in contact komt met de mensen die het nodig hebben dat je er bent. Omdat we bij een school waren hebben we medicatie gehaald waarbij ieder kind 1 pilletje kreeg om wormen in hun buik weg te halen. Dit heb ik samen met Jannette bij alle 1200 kinderen langs gebracht. Dit was fantastisch! Ze gingen voor ons zingen en dansen en waren ons erg dankbaar, dit gaf mij een goed gevoel. Vaak begint 1 kind met het aanraken van je hand, daarna sta je met honderden handjes om je heen want iedereen wil je hand even vast hebben gehouden. Er waren 2 meiden van de school die een speciaal briefje voor me hadden geschreven waarop stond of ik een vriendin voor hun wilden zijn en dat ze van me houden. Dit zijn mooie momenten maar vond het ook erg lastig. Ze willen graag vriendinnen zijn in de hoop dat ik wat voor ze kan doen en dat het goed met ze blijft gaan. Maar helaas kunnen we niet alles oplossen. Ik had verwacht dat ik het erg lastig zou vinden om kinderen te zien die haast niets zouden hebben, maar doordat zei zo blij zijn met de komst van ons voel je hun verdriet haast niet, ze weten niet beter. Maar het valt niet goed te praten dat kinderen op deze manier hoe ik het hier zie moeten leven.
Eind van de middag hebben we alles opgeruimd, zijn we weer naar Salem gegaan en hebben we pasta gegeten. Koffers weer vullen want morgen gaan we naar Kotido.
Donderdag 16 Februari 2017,
Vlug ontbijten want om 8 uur vertrekken we naar Kotido. Dit ligt dieper in Oeganda, hoe langer we onderweg waren hoe slechter de weg. Ook werd de groene natuur steeds minder. Er kwam steeds meer zand en cactussen, af en toe een struik en bomen die tegen de hitte kunnen. Er zijn hier haast geen huizen maar om de zoveel kilometer zelf gemaakte hutjes. Veel mensen zagen we nog niet. Na een paar uur rijden kwamen aan (toch nog een soort stadje). Had ik niet verwacht na wat ik de afgelopen uren had gezien. We moesten hier in een restauran(tje) eten. Hier had ik (Denise)erg moeite mee aan het begin. Het stonk, er waren veel vliegen en je had hier eten waarvan je niet goed wist of het goed gaar was. Ik at dus alleen rijst met een beetje jus. Na alles wat ik hier had gezien begon de hoop op een goed guesthouse af te nemen. Ik verwachte een matras op de grond en een gezamenlijk gat waar we onze behoefte moesten doen. Maar wauw! We kregen allemaal een schattig rond huisje met riet dakje. Goed bed met een gewone wc en douch, top! Lekker douche en dan gaan slapen want morgen hebben we onze 3e outreach.
-
20 Februari 2017 - 08:31
Fleur:
Wauw wat een super verhalen om te lezen, jullie verrichten goed werk. Ik ben benieuwd naar de rest van je verhalen. Leuk om weer wat te lezen en de foto's te zien.
Tot snel
X -
20 Februari 2017 - 09:56
Opa En Oma:
Hallo lieverds fijn weer een hoop te lezen wat jullie allemaal gezien en beleefd hebben,Het lijkt ons heel indrukwekkend wat jullie daar hebben meegemaakt,maar wel fijn dat jullie een klein beetje verlichting konden brengen en daar zoveel blijdschap voor terug kregen.Fijn dat jullie weer beter zijn.Geniet nog maar lekker en we hopen snel weer op een nieuw verslag.Liefs van ons en de groetjes aan iederee..xxx -
20 Februari 2017 - 11:38
Erica:
Hallo kanjers,
Wat fantastisch en indrukwekkend! Fijn dat jullie zulke goede dingen doen daar. Volgende keer ga ik ook mee -
20 Februari 2017 - 14:22
J@N:
Hey kanjers... wat goed te lezen wat jullie allemaal doen en ervaren...
Het is mooi te zien dat wat je verwacht soms heel anders kan uitpakken en daar dan mee moet zien om te gaan... dankbaar voor wat er is en niet voor wat je mist... het blijft behelpen en daarom misschien ook zwaar doordat wij anders hebben (wat gewoon lijkt) terwijl anderen met bijna niets heel blij kunnen zijn...
Fantastisch werk... pas goed op jullie zelf... vertrouw op je gevoel en op elkaar want dat maakt jullie sterker... toi toi... -
20 Februari 2017 - 18:39
Joop En Wil:
Fijn om weer wat te horen en mooie foto's te zien .Wat een mooi werk wat jullie doen .
Geniet van alles om je heen en neem mooie herinneringen mee terug .
Dikke knuffel -
21 Februari 2017 - 09:42
Janneke:
Hallo schattebouten! Wat een belevenissen! Prachtig wat jullie daar doen, ook door er gewoon al te zijn, doe iedereen de groetjes vanuit Nijkerk, smokkerts!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
